Czy usłyszeliście kiedyś dobrą radę, żeby przestać myśleć? Może dostaliście taką książkę pod choinkę albo w rozpaczy zagubienia sami ją sobie kupiliście i wskazówki nosicie jak przewodnik. Zastanawiam się, bo ja też bardzo dużo myślę i czasami głowa mi od tego paruje, a już na pewno rośnie ogromnym konarem, zaraz nigdzie się nie zmieści, czy to dobrze tak sobie radzić niemyślenia. Przy wszystkich najlepszych intencjach dobrze życzących doradców powstaje ryzyko sytuacji nadmiernego myślenia o niemyśleniu, co z kolei zamyka okna czaszki i nic się w środku nie wentyluje, wręcz przeciwnie, kręci w kółko i wzmaga huragany. O poranku poświęć chwilę na medytację, znajdź w grafiku lukę i pójdź na jogę, gotuj z przyjaciółmi, pielęgnuj roślinki. Bardzo dużo wskazówek, bardzo wiele przewodników, programów implikujących nowe zadania – znacznie piękniejsze niż couchingowe lekcje sukcesu, jednak nadal nie dla ludzi. Wiesz co przypomina mi o tym, że jestem człowiekiem? Moja wyobraźnia. Moment, kiedy zagłębiam się w świat, którym rządzi intuicja, kiedy przypadkowa korelacja wątków uruchamia niezidentyfikowaną emocję, a ona bez przeszkód przechodzi prądem przez całe ciało, aż znajdzie ujście i zostaje już tylko wspomnieniem. Kiedy słucham szmeru i dotykam delikatnie czegoś miękkiego. Kiedy nagły zryw każe mi opuścić miejsce i złapać oddech gdzieś indziej. I też wtedy, kiedy łapię ten oddech i jest to najpiękniejszy i najsoczystszy łyk świeżości. Kiedy myślę, że jestem słońcem i świecę na ludzi wokół. I kiedy trzymam innego człowieka za rękę i wiem, że jesteśmy tu i teraz RAZEM. Kiedy serca wszystkich ludzi biją jednym rytmem, a my kołyszemy się wokół taktu jak las. Ta głębia, której doświadczam nie ogranicza się do moich osobistych przeżyć. Jestem przekonana, bo czuję to wyraźnie, że każdy z tych obrazów pochodzi ze wspólnego źródełka wielkiego ludzkiego umysłu, do którego każdy z nas należy w tym samym stopniu. Bez hierarchii i podziałów, wszyscy razem, gdziekolwiek jesteśmy i jak myślimy, napędzamy energią wspólny mechanizm. Jesteśmy jak jeden, silny i potężny, wszyscy jak jeden.

 

Dokopywanie się do głębin jest dla mnie metaforą docierania do wspólnej wiedzy, mądrości Ziemi. Nie odkryto jej w węglu, ropie, Internecie. Kopią już dość długo i tylko wszystko psują. Nie było jej też w złocie, którym czczoną wielką mądrość, przypominano sobie o majestacie i o wartości pracy. W niektórych kręgach wiara w moc kryształów nieopatrznie zachłysnęła się samym tylko zaklinaniem kamyczka, zamiast podejścia jak do metaforycznego pryzmatu, przypominajki, co jest ważne dla nas, a co jest ważne w ogóle. Obok szlachetnych działań charytatywnych, fundacji na rzecz skrzywdzonych i ekspedycji ku naprawie świata, opowiadanie bajek może wydawać się zajęciem błahym, bez znaczenia, pozbawionym wartości. Jednak trzymając się słów z mądrych ust, które nie bez powodu zostały w ostatnim czasie nobilitowane, zakorzeniam się w pewności o wartości metafory, o nieobliczalnym potencjale subtelności i miękkich czułości. Manifest yin jest wygłaszany szeptem, wcale nie dlatego, że dźwiga brzemię wstydu, tylko dlatego, że to, co wymaga zaopiekowania jest bezbronne. Siłą dziecka jest prawda. Wszystko, co bezbronne i delikatne, a pielęgnowane z czułością, któregoś dnia wyrasta bujne i twórcze. Nasze piękne tajemnicze ogrody.

 

Zaakceptuj tajemnicę i nie wtykaj paluchów gdzie coś się trawi. Bądź cierpliwy i pozwól, żeby czas płynął naturalnie,

a ty razem z nim.

​

Jagna Nawrocka 

luty 2020